Column: Zwijgen

Hoogbejaard was het echtpaar, ver in de negentig, toen de oude mevrouw overleed. Haar man – broos, verdrietig – was zichtbaar ontdaan door zijn taak de uitvaart te regelen. ‘Kiest u voor een begrafenis?’, vroeg ik hem voorzichtig, ‘of zou uw vrouw gecremeerd willen worden?’ Hij wist het niet. Hij twijfelde en aarzelde, wikte en woog – en na drie kwartier nadenken zei hij: ‘Wat zou ú doen?’

Ik heb zijn vraag niet beantwoord. ‘Ik wil u graag adviseren’, zei ik, ‘maar alle keuzes rond het afscheid van uw vrouw moet ú maken. En ik help u zo goed mogelijk daarbij. Bent u mischien wel eens samen bij een uitvaart geweest, waarvan u vrouw aangaf ‘Dit vond ik mooi’ of juist ‘Nee, zo zou ik het niet willen’?

Het bleef stil. Ook de kinderen van het echtpaar bleven zwijgend, afwachtend: ‘Wij praten niet over dit soort zaken met onze ouders…’

Dat verraste mij, verwonderde mij. Zou dit een generatiekloof zijn? Een taboe binnen een familie? Wat zou het fijn zijn, wanneer ik eerder al eens bij dit echtpaar ‘om tafel’ had gezeten en in alle rust met hen over dit voor hen zo moeilijke onderwerp had kunnen praten. Over hun wensen en keuzes rond hun afscheid, over de grote drempel om samen over de dood te praten. Dan had de oude meneer dit verdrietige dillemma niet gekend.

Het is zo belangrijk om met elkaar te praten over uitvaartwensen. Om ze te delen met uw nabestaanden: ‘Dit zou ik willen, dit is mijn keuze.’ En twijfelt u? Heeft u vragen? Wilt u in gesprek met mij? Ik maak graag een afspraak met u om in alle rust en openheid met elkaar te praten.

Omdat zwijgen soms zilver is – en spreken goud…