Column: Zo uit het leven
‘Het voelt zo bizar…Vanochtend hebben we nog samen boodschappen gedaan en plannen gemaakt voor het komend weekend. En nu, nu is hij er niet meer…’ De ontreddering van mevrouw J. is groot. ‘Hoe kan dit?’, zegt ze – en ze zit rechtop op haar stoel, haar handen stevig geklemd om de zitting, haar ogen groot. ‘Is dit echt? Waarom dan toch? En weet u, onze dochter zit nog in het buitenland….Mijn hemel, wat gebeurt er allemaal?’
De verbijstering om een volkomen onverwacht verlies is deel van mijn werk als uitvaartverzorger .Ongeloof en intens verdriet, paniek en radeloosheid. Chaos – en een wanhopige vraag om hulp. Wat vind ik het bijzonder, dat ik dan het vertrouwen krijg om een familie die hulp te geven en voorzichtig een beetje ‘orde’ in de chaos te brengen…
Stap voor stap. Niet alles tegelijk. Eerst de laatste verzorging; vroeger noemden we dat afleggen. Dat mag samen met de familie, natuurlijk. Aanraken, voelen en beleven. Die kleren aan die zo bij hem passen. Dat overhemd, een toefje gel in zijn haar. Jah, dat is hem!
Dan de keuze voor de opbaring, thuis of in een uitvaartcentrum. Ik adviseer en begeleid, de familie kiest. Zo gaan we behoedzaam en samen op weg naar een persoonlijk en ontroerend mooi afscheid.
Bij een plotseling overlijden moet en wil ik nog meer tijd nemen voor alle stappen, alle keuzes, dan bij een te verwachten overlijden. Gelukkig heb ik mijn ervaring, mijn inlevingsvermogen – en heb ik geleerd in alle rust met ontreddering en verdriet om te gaan. Ik zorg voor overzicht, ik zorg voor vertrouwen. Juist dan, als er niets meer lijkt te zijn dan verlies. Omdat ik begrijp hoe bizar het leven kan zijn: ’s morgens samen boodschappen doen, ’s middags een uitvaartkist uitzoeken…
Een doeve röp, de kraant vul op de mat. En toen, toen was doar ineens de dood in oes bestoan……en boetn gung alles er still um deur… (Bron: Harm en Roelof, Alles giet er still um deur…)
